Początki oświaty na terenie Jaktorowa sięgają roku 1903,
kiedy to Leonard Maciejewski (pierwszy działacz oświatowy) prowadził tajne
komplety nauczania. Chodził do mieszkańców Jaktorowa, Chylic, Chyliczek, Bud
Grzybek, Grabnika i nauczał czytania, pisania oraz rachunków. Prowadził
pogadanki o roślinach, owadach, ptakach itp. Dzielnie pomagała mu w tym
przedsięwzięciu pani Kurowska – żona ówczesnego dyrektora Bielnika Jaktorów
(Oddział Zakładów Żyrardowskich). Jesienią 1915 roku Leonard Maciejewski
zgłosił się do władz zaborczych o udzielenie zezwolenia na otwarcie
3-oddziałowej szkoły w lokalu pani Monwiłłowej w Kolonii Chylice. Taką zgodę
otrzymał. W związku z tą decyzją kaganek oświaty w Jaktorowie zapłonął na
dobre. W 1918 roku polskie władze oświatowe przejęły kontrolę nad szkołą,
mianując Leonarda Maciejewskiego
kierownikiem szkoły, zaś rok później, w 1919 – funkcję tę objęła
Stefania Cygańska. Nie było łatwo, gdyż nauczanie odbywało się w wynajętych
lokalach (tzw. Montwiłłówce, czworakach dworskich w Chylicach i mieszkaniu przy
ulicy Wojska Polskiego). Poza tym pani Cygańska musiała liczyć tylko na siebie
i grono życzliwych ludzi, gdyż władze zbytnio nie interesowały się losami
szkoły. Takie przyziemne sprawy jak opał, tablice, ławki leżały w gestii zapobiegliwości
pani Cygańskiej, a uczniów przybywało z roku na rok. W 1918 roku szkoła w
Jaktorowie liczyła 40 uczniów, w 1924 – 196, a 1931 roku aż 297 uczniów.
Należało pomyśleć o nowym budynku z przeznaczeniem na szkołę. Mieszkańcy
Jaktorowa podjęli decyzję o budowie szkoły przy ulicy Szkolnej (obecnie jest to
ulica Chełmońskiego) i w roku 1933 rozpoczęto budowę. Było to iście „pospolite
ruszenie” całej jaktorowskiej społeczności. Należy wspomnieć, że społeczeństwo
uchwaliło składkę 50 groszy miesięcznie od dziecka, a ci, którzy nie mogli
wspomóc szkoły finansowo, zobowiązali się pomagać przy budowie. Kierowniczkę
szkoły wspierało wielu mieszkańców, w szczególności Leonard Maciejewski, Teodor
Fabian, Józef Bartosiewicz, Antoni Dudziński, Piotr Strzemieczny i Mieczysław
Wodziński. Uczniów wciąż przybywało, na szczęście na początku roku szkolnego w
1938 oddano do użytku dwie pierwsze sale, a pod koniec roku dwie kolejne. Jak
wspomina pani Cygańska „były to klasy ładne, widne i pomalowane”. Jednak radość
z nowej szkoły nie trwała zbyt długo, gdyż Niemcy zajęli szkołę i zaczęli swoją
gospodarkę od spalenia biblioteki, map, ławek i drewna przeznaczonego na dalszą
budowę. Księgi ocen ocalały, dzięki temu można było odtworzyć dokumentację
szkoły. Nauki nie zaprzestano i tak szkoła obok kościoła stała się krzewicielem
polskości. Do znanych przedwojennych nauczycieli należeli: Leonard Maciejewski,
Teodor Berger, Stefan Podgórski, Karolina Zalewska, Stefan Typiak, Stanisław
Kolbarczyk (zamordowany w roku 1940 przez Niemców w Palmirach). Tuż po wojnie
odbudowa szkoły ruszyła z jeszcze większym rozmachem. W roku 1946 zostało
wykończone pierwsze piętro, a liczba uczniów dochodziła do 300. Życie toczyło
się dalej, przekonania Stefanii Cygańskiej – działaczki Armii Krajowej, hołdującej
wartościom przedwojennym, przeszkadzały w odnalezieniu się w powojennej
rzeczywistości. W roku 1956 złożyła do władz oświatowych podanie o zwolnienie z
obowiązków kierownika. Podanie zostało rozpatrzone pozytywnie. Kierownictwo nad
szkołą objął Jan Martiuk. Pani Cygańska kontynuowała swoją misję, nauczając
kolejne pokolenia jaktorowian. Miejscowość rozrastała się, przybywało wielu
mieszkańców, a wraz z nimi uczniów do szkoły. W roku szkolnym 1966/1967 było
ich aż 716. Aby pomieścić wszystkich chętnych rozpoczęto rozbudowę szkoły. W
niedługim czasie uczniowie mogli cieszyć się nową salą gimnastyczną i pracownią
fizyczno – chemiczną. Ponadto na terenie gminy powstały dwie dodatkowe szkoły w
Budach Zosinych i Budach Michałowskich. Te z przyczyn ekonomicznych zostały
zamknięte na przełomie lat osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych. Na początku
lat osiemdziesiątych, z uwagi na rosnącą liczbę uczniów, podjęto działania
dotyczące budowy nowej szkoły. Jednym z inicjatorów tego przedsięwzięcia był
Stanisław Bartosiak. Na budowę przeznaczono pięciohektarową działkę z terenów
należących do Państwa Skorynów i Sokołowskich w Chylicach. W 1987 roku ruszyła
budowa i trwała 10 lat. Uroczyste otwarcie miało miejsce 30 sierpnia 1997 roku.
Powstał piękny budynek z nowoczesnymi salami lekcyjnymi, pracownią internetową,
świetlicą i biblioteką multimedialną. Brakowało jedynie obiektu z
przeznaczeniem sportowym. Władze gminy wychodzące zawsze naprzeciw potrzebom
uczniów, zdecydowały o budowie hali sportowej. Prace rozpoczęto w roku 2001, a
już 30 sierpnia 2003 roku Wójt Gminy Jaktorów Maciej Śliwerski, pełniący
obowiązki gospodarza, poprosił wiceminister edukacji Hannę Kuzińską oraz
Mazowieckiego Kuratora Oświaty Ryszarda Raczyńskiego o przecięcie wstęgi w
nowej hali sportowej. Do pełni szczęścia jaktorowskiej oświacie brakowało
jeszcze przedszkola. Dokładnie w dziesiątą rocznicę powstania nowej szkoły przy
ulicy Warszawskiej 88 – 16 września 2007 roku oddano do użytku upragnioną przez
mieszkańców placówkę, która stała się częścią Zespołu Szkolno – Przedszkolnego.
Powstał również plac zabaw dla najmłodszych. Jaktorów jest urokliwą
miejscowością, mieszkańców z roku na rok przybywa. Tym samym zwiększa się ilość
dzieci przyjętych do szkoły. W związku z tym rozbudowano wschodnie skrzydło
szkoły. Od 2015 roku szkoła wzbogaciła się o część nowych klas, pokój
nauczycielski i zaplecze socjalne. Natomiast w 2017 roku zakończono rozbudowę
przedszkola. Budynek Zespołu Szkolno – Przedszkolnego jest piękny, funkcjonalny
i nowoczesny. Jaktorów ma szkołę na miarę XXI wieku.
Gimnazjum imienia Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego było
szkołą funkcjonującą od 1999 roku. Powstało w ramach zmian struktury oświaty w
Polsce. Początkowo istniało pod nazwą Gimnazjum Publiczne i mieściło się w
budynku przy ulicy Warszawskiej 88. W 2001 roku zostało przeniesione do budynku
przy ulicy Chełmońskiego 4. Można powiedzieć, że nastąpił powrót do korzeni
oświaty w Jaktorowie. Po pięciu latach Gimnazjum zostało nadane imię polskiego
poety Konstantego Ildefonsa Gałczyńskiego. W 2019 roku, w wyniku reformy
oświaty, mury szkoły opuściły ostatnie klasy gimnazjalistów.
